تأثیر یک دوره ی ورزش درمانی در آب بر تعادل بیماران مبتلا به پارکینسون

مقدمه: پارکینسون یکی از شایع ترین بیماری های تخریب سیستم عصبی مرکزی است که بیشتر متمرکز بر گروه سنی سالمندان است. به دلیل گستردگی اختلالات و عوارض ناشی از این بیماری، مبتلایان به آن با مشکلات زیادی رو به رو می شوند. برخی از این مشکلات عبارت از دشواری در راه رفتن، گام برداشتن، تغییر جهت دادن، جابه جایی، عدم تعادل و قامت خمیده می باشد که بر اعمال روزانه ی بیماران مانند نشستن و برخاستن، لباس پوشیدن و بهداشت فردی تأثیر منفی دارد. هدف از این پژوهش، بررسی اثر یک دوره برنامه ی تمرینی ورزش در آب بر تعادل بیماران مبتلا به پارکینسون بود. روش ها: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی و پیش آزمون- پس آزمون با گروه شاهد بود. جامعه ی آماری این تحقیق را کلیه ی بیماران مبتلا به پارکینسون مراجعه کننده به مطب متخصصین مغز و اعصاب شهر اصفهان تشکیل دادند. تعداد 20 زن مبتلا به پارکینسون به صورت هدفمند و داوطلبانه انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (10 بیمار) و شاهد (10 بیمار) قرار گرفتند. آزمودنی های گروه ورزش درمانی در آب به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه ی 60 دقیقه ای به انجام فعالیت در آب پرداختند، در حالی که بیماران گروه شاهد در این مدت فقط پی گیری شدند و جز درمان های دارویی، هیچ فعالیت بدنی مؤثری را تجربه ننمودند. در ابتدا و انتهای دوره، تعادل بیماران توسط مقیاس تعادلی berg ارزیابی شد. داده ها با استفاده از آزمون ancova در سطح 05/0 > p مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: در این مطالعه بهبود معنی داری در نمرات تعادل گروه تجربی نسبت به پیش از دوره ی تمرینی یافت شد (05/0 > p)، در حالی که در گروه شاهد تغییر معنی داری مشاهده نشد (05/0 p ≥). در مقایسه با گروه شاهد، نمرات تعادل گروه تجربی پس از هشت هفته ورزش درمانی در آب افزایش معنی داری نشان داد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که ورزش درمانی در آب می تواند به عنوان یک روش درمانی مفید و مؤثر در جهت بهبود تعادل و به دنبال آن بهبود در عملکرد روزانه ی بیماران مورد استفاده قرار گیرد.